معصوم تبريزي

فيض نه جرعه ي ايام بِه َ از سر جوش است

ترك مي در شب آدينه نمي بايد كرد

رازي – محروم

فكندي خويش را اي دل ، دگر در دام رسوايي

چه محنت ها كه خواهي ديد در ايام رسوايي

در آغاز هوس اي دل ! چنين خواري نمي دانم

چه خواهي كرد اي بيچاره ! در انجام رسوايي

عاشق اصفهاني

فغان كه دامن گل ني برند اهل هوس

ز گلشني كه مرا رخصت تماشا نيست

شهيد لكهنويي

فرياد از اين شهر پر آشوب كه طفلي

بي هيچ مرا كشته و فرياد رسي نيست

ميرزا ابراهيم

فتاده زلف سياهش به زير پا آري

مقرر است كه پاي چراغ تاريكيست